[Ettrocetts]Doman the Pianist [1/2]

"คุณโดมาน ระวั------------"

ปัง!!!

หลังจากเสียงของลูกกระสุนพุ่งออกจากกระบอกปืน ร่างของคนคนหนึ่งก็กระตุกไปครึ่งจังหวะก่อนจะล้มลง

คนที่กล่าวชื่อฉันในเชิงทักเรียกเพื่อป้องกันฉันจาก'การจัดระเบียบใหม่'ของ'พวกเขา'กลับโดนก่อนเองเสียอย่างนั้น

ของเหลวสีแดงอุ่นแข่งกันไหลนอง จากรูแผลขนาดเล็กที่สร้างความเสียหายถึงชีวิตได้

เป็นครั้งแรกของฉันที่เคยได้เห็นคนโดนฆ่าตายต่อหน้าต่อตาแบบนี้

"เฮ้ คุณผู้จัดการ คุณผู้จัดการ!!"


กรึก


เสียงกระบอกปืนถูกชักดังขึ้นจากข้างหลัง

ของมันแหงอยู่แล้ว

ว่าคิวต่อไปคือรามอน โดมาน

คือฉัน ที่ควรจะเข้ามาถึงที่นี่เพื่อดีดเปียโนคลอไปกับค่ำคืนเล็กๆค่ำคืนนี้ก็เท่านั้น


สุดท้ายแล้วพวกที่เกี่ยวข้องกับทหารก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นนั่นแหละ ไม่ว่านายจะแก้ตัวแค่ไหนแต่สุดท้ายลูกนายพลก็ขายข้อมูล(เพื่อน)ให้กับพวกของเขาเองอยู่ดีสินะ คริสเตียน อังเดร

ประโยคที่ว่า'ผมไม่สนใจหรอก นายก็คือนาย เชื้อชาติมันจะไปส่งผลอะไรถ้าหากว่านายชอบเล่นเปียโน และฉันชอบที่จะฟังมัน'ก็คงไว้แค่ดักข้อมูลจากฉันที่ตายใจเล่นเหมือนกัน

ความคิดแบบนี้เล่นวนมาในหัวของฉันกี่รอบกันแล้วนะ? ไม่สิ... จริงๆฉันใช้เวลากับตรงนี้มานานเกินกว่าวินาทีรอปลิดชีพนี้แล้วด้วยซ้ำไป

ต่อให้เป็นของตายแค่ไหน แต่การที่ฉันรู้ว่าฉันจะโดนยิงตายในคราวนี้ ไม่ใช่แค่ลางสังหรณ์หรอก ชื่อเรียกที่น่าจะเหมาะกับมันมากกว่าคือ เดจาวู..? บ้าน่า คนเราตายไปแล้วจะเดจาวู'การตาย'ของตัวเองอีกรอบไปทำไมกัน?




เสียงกระสุนแหวกอากาศกำลังจะเริ่มเดินทางมาถึงหูของฉันก็ถูกขัดลง


ราวกับแผ่นเสียงตกร่อง


ฉัน ที่รอคอยความตายครั้งที่อาจจะนับไม่ถ้วนเหมือนกนด่าสาปแช่งอีกฝ่ายอย่างเสียเที่ยวเพิ่งรู้สึกตัว ว่าจู่ๆทุกอย่างรอบข้างก็หยุดลงอย่างผิดธรรมชาติ ส่งผลให้อดไม่ได้ที่จะต้องหันมอง 360องศาเพื่อตรวจสอบหาต้นตอของเหตุการณ์ผิดปกตินี้


"สวัสดีครับ ผมอยู่นี่ ♥"

นั่นคือประโยคแรกของแขกผู้มาใหม่ในสนามฆ่าหมู่ครั้งนี้

สีผมดำปลายขาวราวกับเพิ่งงอกขึ้นมาใหม่ประทับอยู่บนศีรษะของร่างสูงโปร่ง แขกไม่ได้รับเชิญในชุดประหลาดตาผิดธรรมเนียมสีขาวที่ไม่ว่ายังไง ในบริเวณนี้ เวลานี้ไม่มีใครแต่งออกมาแน่นอน


อย่างกับมาจากอนาคตแหนะ


"คุณณ..คือรามอน โดมานสินะ" เขาที่เข้ามาขัดขวางค่อยๆผลักทหาร นายแล้วนายเล่าที่ยืนกั้นระหว่างฉันกับประตูทางออกอยู่พูดถามด้วยสีหน้าระรื่น นี่ไม่รู้สึกอะไรกับการฆ่าหมู่ข้างหน้านี้เลยหรือยังไงกัน? "มาทันก่อนนายตายพอดีเลย ค่อยคุยด้วยง่ายหน่อย~"



???? หา?



"ยังจำเกโ.. คริสเตียน อังเดรได้อยู่หรือเปล่าครับ? พ่อหนุ่มลูกชายนายพลคนนั้น"

"จะรู้ไปทำไม? แหงสิ เพื่อนสนิทที่หักหลังเลยนะ ฮะ..ฮะฮะ"

"อยากเจอเขาอีกสักรอบมั้ย?" ผู้มาเยือนกำหมัดแล้วต่อยที่ฝ่ามืออีกข้างของตนเพื่อประกอบเนื้อหาในวลีถัดไป "ทำนองที่ว่าไปต่อยหน้าแล้วแก้แค้นให้ สาสม ♥"

"แก้แค้น..หรอ"


ฉันจู่ๆก็สับสน ดูเหมือนว่าพอถูกหยุดจากเสี้ยวครอเช็ตต์ที่ฉันควรจะตายไปแล้วทำให้นึกถึงความทรงจำดีๆขึ้นมาได้อีกหน่อย


หรือจริงๆคริสเขาไม่เคยคิดจะขายพวกฉันเลยตั้งแต่แรกกันนะ? คนที่ทำตัวเหมือนตาแก่วัยเกษียณและชอบเล่นครอสเวิร์ดบนหนังสือพิมพ์ ตัวใหญ่เสียของคนนั้นน่ะ..


..คงเป็นไปไม่ได้หรอก



"ว่าไงเอ่ย? ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ~"

"....ฉัน"

"ติ๊ก ต่อก ติ๊---"

"มีเรื่องที่อยากไปถามให้แน่ใจ เพราะงั้นเลยอยากเจอ"

"วิ้วว~" บุรุษสีขาวผิวปากชอบใจ เหมือนสักคำในประโยคเมื่อกี๊ของฉันคือเป้าหมายภารกิจครั้งนี้ของเขาอย่างไรอย่างนั้น ก่อนจะถือวิสาสะมากุมมือทั้งสองข้างของฉัน "ถ้างั้น มาเล่นเปียโนให้ผมหน่อยนะ ♥"

วาบ!!

จู่ๆวิสัยทัศน์ก็สว่างขึ้นมาพร้อมกันทุกมุมทุกด้าน ความรู้สึกหนาวร้อนที่แข่งกันเบียดเสียดทะลุทุกกระแสประสาทเป็นอย่างสุดท้ายที่ฉันรับรู้

เหมือนจะเป็นครั้งแรกของฉันที่ไม่ได้ตายด้วยลูกตะกั่วกระสุน

 ก่อนที่ฉันจะไม่รู้สึกอะไรอีก

======================[1/2]=====================================


Part 2/2 -> here