04.17

"เหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้นก่อนจะถึงการตรวจแบบครั้งสุดท้าย"

"หนูจะทำได้ใช่มั้ย? อาจารย์คาดหวังนะ"

นั่นสินะคะ เหลือเวลาอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น สัปดาห์ที่ผ่านมากับแบบที่ดูเหมือนจะถอยหลังลงคลองกว่าเดิม

อาจจะเป็นวิธีตรวจของอาจารย์นั่นแหละ แต่มันกลับมารู้สึกเหมือนไม่ว่าจะอะไรก็ตามในแบบครั้งนี้ เขาก็ไม่พอใจสักอย่าง

"ทั้งๆที่หยุดไปตั้งสัปดาห์ ทำไมงานมันน้อยแบบนี้ล่ะ?" 

A:[เหตุผลที่ดูดเวลาชีวิตเราเหลือเกิน ในแง่ที่คนปกติสามารถเข้าใจได้]

"...ถ้าเป็นอาจารย์นะ สมัยก่อนนู้นเลยล่ะก็ จะไม่ตอบด้วยเหตุผลแบบนี้หรอก"

อา...

ก็แหงน่ะสิ จะให้ตอบว่าเพราะเราไร้ความสามารถและlack of quality attemptเองก็เป็นคำตอบที่ไม่มีทางถูกหยวนได้ใช่มั้ยล่ะ? 

จะให้ตอบว่าพยายามประคับประคองตัวเองอยู่ทุกวัน ก็เป็นเหตุผลที่คนทั่วๆไปก็คงขำตอบแบบไม่เข้าใจอะไรอยู่ดีไม่ใช่หรอ?

"ลำดับcirculation flowผิดนะ ทั้งในห้องน้ำ กับตัวmultipurpose"

"หลงสเกล"

"จะเอายังไงกับระเบียงที่หันเข้าหาคอร์ต?"

"หลังคากับความเข้าชุด"

ไม่ใช่คำพูดที่เป๊ะก็จริง แต่เนื้อหาก็ประมาณนี้

ความมั่นใจที่รู้สึกชอบ Elevation ของตัวเองเมื่อเวลาประมาณตี 4 มาสคาร่าที่ปัดบางๆไปเมื่อเช้าก่อนออกเพิ่มความมั่นใจตัวเองเวลาไปอธิบายแบบให้อาจารย์ฟังระหว่างตรวจ ความพยายามในการคุมสติไม่ให้ตัวเองสติแตกตายก่อนตลอดคืน-เช้ามืดวันที่ผ่านมา ตื่นเช้าไปรับงานที่ร้านที่ถ้าไม่ได้วางแผนไว้แต่เนิ่นๆก็จะไม่ไปอุดหนุนเพราะมันไกลแม้คุณภาพจะดี ทุกๆอย่างพังทลายไปหมด

วันนี้ตรวจแบบประมาณลำดับที่ 5-6ได้

น้ำเสียงของอาจารย์เวลาตรวจแบบเรากับคนอื่นเขาสนุกสนานกว่าอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะเราที่อยู่ตรงกลาง

แบบนี้จะไม่ให้รู้สึกแย่ได้ยังไงล่ะ? จะไม่ให้อดเปรียบเทียบได้ยังไง?



-----------------------------



ได้แต่ภาวนาว่าsessionการตรวจแบบที่ลากมาถึง 17.20จะจบให้ไวที่สุด

แล้วก็ไม่พ้น โดนเรียกชื่อทักถามในเชิงชวนคุยแต่เนื้อหาแทงใจดำเป็นการปิดท้ายคาบอีกครั้ง

รู้สึกแย่ หน่วงแบบความเร่งติดลบ เหนื่อยที่จะออกแรงพูดทางโทรศัพท์ด้วยซ้ำไป

ตอนที่พ่อโทรมาเพื่อนัดแนะการรับส่งระหว่างกำลังขับรถมาหาในตัวเมืองแล้วสมาธิต้องแบ่งครึ่งเดียวมาฟังการสื่อสารทำให้บางทีก็ตกหล่นคำพูดของเราไป

เหนื่อยประมาณที่ว่าเราเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะหลุดตะคอกออกมานิดหน่อย

เพื่อแค่จะได้ยินความเงียบจากทางนั้นและเสียงวางสายในเวลาถัดมาไม่นาน


ตอนนั้นหงุดหงิดมาก ทำไมถึงได้หงุดหงิดขนาดนั้นนะ?

ขากลับระหว่างบึ่งตรงจากคณะไปที่สยามเพื่อหาวาฟเฟิลA&Wอันเป็นที่พึ่งทางจิตใจอ้อมๆ เดินประมาณ10นาทีเห็นจะได้ ร้องไห้ไปกางร่มบังหน้าตัวเองจากคนที่เดินสวนทางไปอย่างไม่ได้ช่วยกันฝนที่โปรยปรายอยู่ ณ ตอนนั้นเลย

แล้วก็ทำให้ได้รู้ว่า ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ ยิ่งร้องไห้ได้เงียบลงเรื่อยๆ

ทั้งๆที่ความขมเฝื่อนข้างในมันก็ลึกราวๆเดิม เผลอๆลึกกว่าเดิม

 ====================

จากการที่หมดแรงจะออกเสียงพูดอะไร ทำให้ระลึกขึ้นได้อีกว่า จริงๆก็อยากเรียนภาษามือด้วยนี่หน่า

แต่คนทั่วไปก็ไม่เข้าใจมันอีก อย่างนี้นอกจากการtextหากันแล้ว จะมีวิธีไหนที่เราจะสื่อสารได้ตรงถ้อยคำแล้วไม่ต้องออกเสียงกันนะ orz

อย่างน้อยวันนี้ก็ได้ลองช็อกโกแลตของโกดิว่า ที่แพงและแอบเล็งมานาน ตอนนี้เหมือนเขาจะมีโปรโมชั่นซื้อกาแฟ 1 แก้ว (150 บาท)แถมช็อกโกแลต 1 ชิ้น มูลค่า 80 บาท

ช็อกโกแลตโกดิว่าอร่อยดีแหละ ถึงแม้จะอร่อยได้ไม่เท่าที่คาด แต่ก็ได้แต่ย้อนถามตัวเองอีกว่าจริงๆแล้วของอร่อยโคตรๆที่วาดไว้ในอุดมคติจะรสชาติประมาณไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน

แต่ที่น่าตกใจคือกาแฟอเมริกาโน่ร้อน หอมมากๆเลย แอบรู้สึกผิดที่ใส่น้ำตาลเพิ่มไปทีหลังด้วย ความหวานปะแหล่มที่กลบกลิ่นหอมของมันเป็นอะไรที่น่าเสียดายมากๆ

คราวหลังจะพยายามไม่ใส่น้ำตาลแล้วค่ะ