Midnight Roundabout

คืนวันพฤหัส ไม่ได้เขียน คืนวันศุกร์ ไม่ได้เขียน คืนวันเสาร์ ไม่ได้เขียน บางทีมันก็อาจจะหมายความว่าสามารถ stay focusกับของที่ต้องทำได้ตลอดเวลาจนไม่สติแตกออกมาพิมพ์ระบายอะไรหรอกมั้ง แต่ตอนนี้ไม่ได้สติแตกนะ สบายดี เมื่อวานนี้อย่างน้อยก็แบ่งงานให้เพื่อน(แม้จะไม่ชัดเจนกันเลยก็ตาม)ได้ เตรียมpresentationของตัวเองได้เกินครึ่ง แน่นอนว่าเราจะไม่ลงทุนกับมันมากเพราะไม่เห็นด้วยกับงานนี้ วาดเกสดันกันประถมให้เรียบร้อย อัดเพลง StarRingChildที่ก็ติดหูมาสักพักแล้วดีๆด้วย เพื่อคุณใครก็ตามที่หลงเข้ามาที่วงเวียนเที่ยงคืนแห่งนี้ก็จะลองฟังดูก็ได้นะ จะแปะลิ้งก์ไว้ให้เนี่ยแหละ พอใจกว่าที่คิดเยอะนะ แถมอัดแค่สองรอบซ่อมท่อนสุดท้ายจบเลย ggez (....) ก็คงถือว่ากำลังฟังก์ชั่นได้ดีมั้ง? ขนาดลืมกินยา... แล้วก็ ไม่ได้ออกกำลังกายย...อายย...าย.... รู้สึกหนัก TT-TT) แม้จริงๆหลักๆจะเพิ่มรอบอกแต่ก็ไม่อยากให้มันใกล้แต่เลข0(ขาขึ้น)ขนาดนี้ =================================== ส่วนของวันนี้ (04.22) ตื่นมานั่งๆนอนๆแล้วก็ตัดใจลุกจากเตียงได้ตอน 10 โมง ไป(พยายาม)ทำเต้าหู้ชุบแป้งทอดผัดก

วันนี้ไม่มีอะไรมาก เพราะตื่นมาก็สายแล้วก็หลับคาบเช้ายาวๆ หลับแล้วหลับอีก หลับจนไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างนอกจากตอนบ่ายเป็นกิจกรรมร่วมอภิปรายแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการแก้ปัญหาต่างๆในชีวิตที่ตั้งโดยผู้ร่วมคลาสกันเอง เรานึกว่าการCyber bully(ที่ออกๆแนวล่าแม่มด)จะเป็นที่เข้าใจในหมู่คนทั่วไปรวมไปถึงมักเกิ้ลด้วย แต่ก็เพิ่งรู้ว่าไม่ก็วันนี้ ในคลาสเจนเอดตอนบ่าย พวกเขาไม่ค่อยเข้าใจเสียส่วนใหญ่ ถือว่าเราสอบตกในการเป็นพลเมืองอินเตอร์เน็ตมั้ยนะที่คิดว่าพวกเขารู้จักมันwwww หรือว่าสิ่งที่เราเลือกรับรู้และอยู่มันยังไม่จรรโลงใสสะอาดเท่ากับคนที่เหลือๆ? ไม่หรอกมั้ง แล้วก็มีคำถามประเภท  "ถ้ารู้ตัวว่าที่ที่อยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ จะทำยังไง?" หรือแบบ  "พยายามแล้วแต่ไม่มีอะไรดีขึ้น ควรทำไง?" ก็จะได้รับคำตอบมาประเภทว่า "ก็ทำให้ถึงที่สุด ถ้าจนถึงขีดจำกัดแล้วไม่ได้ค่อยเลิกทำ ต้องพยายาม" บางคนในคลาสคงกำลังประสบปัญหาเดียวกันกับเราอยู่นั่นแหละ แต่รู้สึกเหมือนคำถามที่เขาตั้งกันมาในวันนี้ไว้เพื่อถามใจตัวเองเหลือเกิน มันทำให้เราอดคิดไม่ได้จริง

Part 1/2 -> here ================================== [Intersection] "...นรถไ.......าไปซื้...." "...าสิ แล้วมาแบ่งกันมั้ย?" "ขอโทษครับ" "อ๊ะ ขอโทษค่ะ" ปิ๊ง ป่อง.. [[ท่านผู้โดยสารทุกคนโปรดทราบ เที่ยวรถไฟไปกลาสโกว์รอบ 9 นาฬิกา 15 นาที...]] เสียงประกาศไม่คุ้นหูเลย ไม่ใช่ในทางที่แย่นะ ออกจะนุ่มหูดีด้วยซ้ำ เพราะจากที่ที่ฉันใช้ชีวิตมาและจำได้  เสียงประกาศอะไรก็ตามจะออกอู้อี้และติดๆขัดๆด้วยเสียงรบกวนกว่านี้ ดังนั้นเลยไม่ชินน่ะ รู้สึกตัวแน่นเป็นพิเศษหน่อยแฮะ ย อย่าบอกนะว่าฉันน้ำหนักขึ้น ไม่หรอกมั้ง ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา [คุณโดมาน ได้ยินมั้ยครับ?] "อ๊ะ...เสียงนี้... นายคนนั้นใช่มั้ย อยู่ไหนน่ะ?!" [อย่าเสียเวลาตามหาเลยว่าผมอยู่ไหน มองเห็นคุณหันซ้ายหันขวาไปมาเหมือนสุนักน่ารักๆแล้วตลกเป็นบ้าเลย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า] "เฮ้ พาฉันมาทำอะไรที่นี่ เดี๋ยว ที่นี่ที่ไหน?" ระหว่างที่ฉันพยายามกวาดสายตาซ้าย-ขวา บน-ล่างเพื่อตามหาเจ้าของเสียงที่จู่ๆก็ดังขึ้นมาในหัวฉันอย่างไร้ทิศทางก็ทำให้พบกับสภาพอาคารที่หาได้ยา

"คุณโดมาน ระวั------------" ปัง!!! หลังจากเสียงของลูกกระสุนพุ่งออกจากกระบอกปืน ร่างของคนคนหนึ่งก็กระตุกไปครึ่งจังหวะก่อนจะล้มลง คนที่กล่าวชื่อฉันในเชิงทักเรียกเพื่อป้องกันฉันจาก'การจัดระเบียบใหม่'ของ'พวกเขา'กลับโดนก่อนเองเสียอย่างนั้น ของเหลวสีแดงอุ่นแข่งกันไหลนอง จากรูแผลขนาดเล็กที่สร้างความเสียหายถึงชีวิตได้ เป็นครั้งแรกของฉันที่เคยได้เห็นคนโดนฆ่าตายต่อหน้าต่อตาแบบนี้ "เฮ้ คุณผู้จัดการ คุณผู้จัดการ!!" กรึก เสียงกระบอกปืนถูกชักดังขึ้นจากข้างหลัง ของมันแหงอยู่แล้ว ว่าคิวต่อไปคือรามอน โดมาน คือฉัน ที่ควรจะเข้ามาถึงที่นี่เพื่อดีดเปียโนคลอไปกับค่ำคืนเล็กๆค่ำคืนนี้ก็เท่านั้น สุดท้ายแล้วพวกที่เกี่ยวข้องกับทหารก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นนั่นแหละ ไม่ว่านายจะแก้ตัวแค่ไหนแต่สุดท้ายลูกนายพลก็ขายข้อมูล(เพื่อน)ให้กับพวกของเขาเองอยู่ดีสินะ คริสเตียน อังเดร ประโยคที่ว่า' ผมไม่สนใจหรอก นายก็คือนาย เชื้อชาติมันจะไปส่งผลอะไรถ้าหากว่านายชอบเล่นเปียโน และฉันชอบที่จะฟังมัน 'ก็คงไว้แค่ดักข้อมูลจากฉันที่ตายใจเล่นเหมือนกัน ความคิดแบบนี้เล่

"เหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้นก่อนจะถึงการตรวจแบบครั้งสุดท้าย" "หนูจะทำได้ใช่มั้ย? อาจารย์คาดหวังนะ" นั่นสินะคะ เหลือเวลาอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น สัปดาห์ที่ผ่านมากับแบบที่ดูเหมือนจะถอยหลังลงคลองกว่าเดิม อาจจะเป็นวิธีตรวจของอาจารย์นั่นแหละ แต่มันกลับมารู้สึกเหมือนไม่ว่าจะอะไรก็ตามในแบบครั้งนี้ เขาก็ไม่พอใจสักอย่าง "ทั้งๆที่หยุดไปตั้งสัปดาห์ ทำไมงานมันน้อยแบบนี้ล่ะ?"  A:[เหตุผลที่ดูดเวลาชีวิตเราเหลือเกิน ในแง่ที่คนปกติสามารถเข้าใจได้] "...ถ้าเป็นอาจารย์นะ สมัยก่อนนู้นเลยล่ะก็ จะไม่ตอบด้วยเหตุผลแบบนี้หรอก" อา... ก็แหงน่ะสิ จะให้ตอบว่าเพราะเราไร้ความสามารถและlack of quality attemptเองก็เป็นคำตอบที่ไม่มีทางถูกหยวนได้ใช่มั้ยล่ะ?  จะให้ตอบว่าพยายามประคับประคองตัวเองอยู่ทุกวัน ก็เป็นเหตุผลที่คนทั่วๆไปก็คงขำตอบแบบไม่เข้าใจอะไรอยู่ดีไม่ใช่หรอ? "ลำดับcirculation flowผิดนะ ทั้งในห้องน้ำ กับตัวmultipurpose" "หลงสเกล" "จะเอายังไงกับระเบียงที่หันเข้าหาคอร์ต?" "หลังคากับค

คิดว่าที่นี่ น่าจะเป็นที่ไว้พรั่นความเจ็บในหัว ที่ลงทั้งในFBก็ไม่ได้ ลงทั้งในทวิตก็ไม่ได้ ไม่รู้สิ รู้สึกไม่มีที่ไปมากๆww จริงๆนี่ก็ควรนั่งทำงานให้เรียบร้อย แต่รู้สึกลำบากเหลือเกินในการเคี่ยวเข็นตัวเอง ทั้งที่ก็รู้ว่าพรุ่งนี้จะชิบหายมากๆแท้ๆ แต่กลับต้องมานั่งเสียเวลาลดความขมในหัวแบบนี้นี่เสียเวลาชะมัด เต้าหู้ที่ชอบก็ได้ทานแล้ว ทำไมถึงยังไม่พอจะช่วยฮีลเร่งด่วนในวันที่งานเดือดแบบนี้นะ TT เราเดาได้เลยว่า ถ้าเอ็กซ์ทีนเปิดช้ามากๆจนเราไม่ได้ย้ายออกไปสักที เนื้อหาในบล็อกคงวนอยู่แค่นี้นี่แหละ ======================= ตอนนี้ที่แน่ๆคือกำลังรู้สึกอึดอัดกับเพื่อนในชีวิตจริงอยู่ เราแอบรำคาญเขานะ ที่มีอะไรก็ถามเอา ถามเอา ทั้งๆที่เป็นtraitที่ดีของคนที่กระตือรือร้นในการเรียนรู้ แต่คนที่ถูกถามอย่างเรากลับอดรู้สึกไม่ได้ว่า "นี่เรามีคุณค่าแค่ให้ถามอย่างนั้นหรอ?" สิ่งที่ไม่พอใจมากๆก็น่าจะเป็นตอนที่ยังไม่เข้าใจอาจารย์ในคาบดี แต่ก็ยังโดนเซ้าซี้ว่าสิ่งที่เพิ่งถูกสอนไปเมื่อกี๊คืออะไร เฮ่ อยากให้ฉันทำงานอย่างมีประสิทธิภาพก็ต้องเคารพพื้นที่ เวลา และให